Beschrijving: Ronuwa: geregisseerd door Chandra Mudoi. Met Rajiv Kro, Pranami Bora, Rodali Bora en Barnali Dutta. Hoewel Makon niet veel heeft gestudeerd, vormen de lessen die het leven haar heeft geleerd nu de basis van haar bestaan. Het heeft haar geïnspireerd bij het overwinnen van ontberingen en heeft haar in staat gesteld alle pijn te verdragen. Ze heeft geleerd dat het leven een school op zichzelf is, die alle antwoorden biedt die men zoekt. Haar kleine wereld bestaat uit haar man Jadhav, een jongen en een meisje van negentien jaar oud. Jadhav, een fietsriksjatrekker, verdient nauwelijks genoeg om zijn gezin te onderhouden. Makon runt een kleine winkel langs het voetpad. Naast het vervullen van hun verantwoordelijkheden ten opzichte van hun huishouden slagen ze erin hun kinderen naar een overheidsschool te sturen. Ze hebben grotere ambities voor hun kinderen. Makon was gedwongen haar studie op te geven vanwege de armoede van haar familie. Maar ze wil haar kinderen goed opgeleid zien en daarmee haar ongerealiseerde wensen vervullen. Tijdens de moessons zorgt een enkele zware regenbui ervoor dat de straten en steegjes van Guwahati onder water staan. Al snel staat het verkeer stil en zitten mensen binnen. In dergelijke omstandigheden zijn de fietsriksja's het enige beschikbare vervoermiddel. Naarmate hun eisen toenemen, maken mensen als Jadhav uiteindelijk het beste van de situatie, omdat ze pendelaars elk tarief kunnen vragen dat ze willen. Daarom vindt Jadhav de hevige regen tijdens de moessonperiode niet zo erg. Maar op een dag werd zijn zoon door de sterke stroming van een kunstmatige overstroming, veroorzaakt door zo'n zware regenbui, in een open mangat geveegd. Het verlies van het leven van hun lieve zoon liet Makons familie achter in groot verdriet, verlatenheid en wanhoop. Hun dromen en wensen werden voor altijd verbrijzeld. Alles viel gewoon uit elkaar. Makons huishouden is nu teruggebracht tot drie overlevende familieleden. Maar dan is het voor hen onmogelijk om te overleven door dit verdriet in hun hart te dragen. Naarmate de dagen verstreken, leidden ze hun leven met de overtuiging ‘Werk is werkschip".